​Ik zit gezellig in de zetel te keuvelen met mijn BFF. Over mijn strapatsen met het andere geslacht, over het moederschap (dat van haar althans), over het werk. Kortom, de dingen waar je op een gewone vrijdagavond als BFF’s over keuvelt. Ik steek een betoog af over een ex-collega, even oud als ik, maar wel tien kilo lichter. Dat figuur van haar is toch niet zo geweldig. En ze is wel een beetje een trut. En die acht jaar jongere collega die net aan het bouwen is, die zal ook wel het één en ander van thuis meegekregen hebben.
Ik ben net op dreef wanneer ik de blik in haar ogen zie. Deze spreekt boekdelen.
Mijn laatste woorden galmen na in mijn hoofd en dan geeft de realiteit me een behoorlijke slag in mijn gezicht: Ik ben een monster geworden.

Ik vind het moeilijk om zelf toe te geven, maar het is een feit: ik heb af en toe last van de vuile, stinkende, bacterie genaamd afgunst. En ze steekt de kop op in de meest uiteenlopende situaties: van iemand die net een KitchenAid heeft gekocht, tot iemand die er opvallend ‘putjesloos’ in bikini uitziet, tot iemand die staat te blinken met haar knappe vent, zoontje, dochtertje én enthousiaste golden retriever.
Conclusie: ik ben blijkbaar tegenwoordig één wandelende homp frustratie.

Vind ik mijn eigen leven dan zo verschrikkelijk?
Neen. Hoegenaamd niet.

Ik voel me als eeuwige twintiger -we gaan hier niet over details beginnen- best goed in mijn vel, heb de leukste vrienden ever, heb een zalige job vol afwisseling, en ben vrij als een vogeltje. De wereld ligt nog verleidelijk lonkend open voor mij, klaar om verkend te worden.
Hoe kom ik dan aan dat perfecte vergelijkingsmateriaal?

Ik wil absoluut niet met het beschuldigende vingertje gaan wijzen, maar ik heb zo’n vaag vermoeden dat mijn eeuwige compagnon, mijn oh zo dierbare smartphone, hier voor iets tussen zit. Mijn beheerder van wijsheid, sociale contacten, afspraken, uurroosters, grappige kattenfilmpjes en ook: frustratie. Ondanks het feit dat ik hem toch wel graag bepotel. Getuige mijn foto’s-met-een-knipoog op Instagram, of mijn profielfoto’s op Facebook die -grif toegegeven- wel eens een beetje te vaak durven veranderen.
Maar ergens doorheen de tijd is het internet het walhalla van perfectie geworden. De tentoonstelling van Hoe Het Moet. Op zich is daar niks mis mee: ik vind er best wel goeie receptjes of mode-ideeën. En het blijft een leuke en handige manier om het contact te bewaren met je kennissen en vrienden of om je ex te bespieden. En Instagram is een beetje zoals het lezen van Elle magazine. Of Nest. Of Woef. Of Men’s/Women’s Health. Of het Kookboek van de Boerinnenbond. Ontspannend om af en toe eens in te bladeren.
Alleen is het grote verschil: vanaf het moment dat ik mijn smartphone ter hand neem, is er dat vingertje dat automatisch op het icoontje klikt van Facebook. Of Instagram. Dus die af en toe wordt al gauw: elk vrij moment. Een niet-aflatende stroom van perfectie dus.
En, menselijk als we zijn: ik ben niet perfect, dus -bam!- hier komt de confrontatie.

Stel, ik nestel me lekker in mijn zetel met een glas wijn en een zak chips. Ik weet gewoon dat er geschranst gaat worden en ik heb er zin in. Ik doe uit gewoonte Instagram open en ik zie een foto van een bordje spinazie met zoete aardappel en wat zaden, aangevuld met hashtag healthy, hashtag paleo, hashtag fitbody hashtag veel seks. Dat laatste is mijn fantasie die nog even wat olie op het vuur gooit, but you get the point. Beteuterd kijk ik naar mijn kruidige, knisperende aardappelschijfjes en draai de zak om, om toch nog maar eens te checken of hier wel écht zoveel calorieën in zitten als beweerd wordt. Ik loop terug naar de keuken en kom terug met een klein kommetje chips. De gezondheidsfreaks zullen nu juichen. Over de kaak van mijn innerlijke bourgondiër rolt een traantje naar beneden.

Of een ander scenario: ik die op een vrije dag in appartement wat op de zetel hang in peignoir. Ik open dat verrekte internet en ik word gebombardeerd door selfies van mensen in de fitness, of joggers in 1 of ander idyllisch herfstlandschap. Ze kijken me verwijtend aan vanop mijn scherm. Schuldbewust trek ik -dik tegen mijn zin- mijn sportkleren aan en vertrek. Met een humeur om op te schieten.

Of deze, ook een mooie: ik woon alleen en dit is maar tot op een bepaald punt mijn eigen keuze. Zonder zielig te willen doen: ik had me mijn leven op deze leeftijd wel een tikje anders voorgesteld. Dan helpt het niet als ik weer overstelpt word met foto’s van koppels en gezinnetjes hashtag love hashtag mijn allesjes hashtag cosy hashtag samen kunnen we de wereld aan. Moet ik dan een foto posten van mezelf hashtag mijn niksjes of hashtag mijn plantjes?
Dit is totaal geen kritiek op mijn contacten die hun belevenissen ongetwijfeld totaal goedbedoeld willen delen met de wereld. Mijn gezonde, fitte, gezellige, hippe en lieve vrienden. Het is hen van harte gegund, hun perfect belichte, pastelkleurige leven met een mix van design en eclectische vintage meubelen. Maar er zijn zo van die dagen dat ik me vrij imperfect voel. En er zijn ook dagen dat ik daar moeilijk mee om kan gaan.
Ik kan het gevoel niet wegstoppen dat ik alles wat ik tegenkom, ook moét doen, moét hebben of moét zijn.
En ik moet niks, behalve dan voor eens en altijd stoppen met mezelf te vergelijken met een realiteit waar een verfraaiende filter opstaat.
Misschien moet ik maar eens een filter downloaden in mijn hoofd, om de perfectie-parade een beetje de baas te kunnen.
​
-NO FILTER: ik heb net geweldige seks gehad, ik hou van iedereen, bring it on! En ik krijg the whole charade, alle perfecte plaatjes, ongecensureerd, in hapklare brokken.
-LIGHT FILTER: ik ben content, ik heb net een herfstwandeling gemaakt.
Geen koppel-foto’s, maar de wereld bestaat uit lotgenoten die net als ik in een hippe bar op hun sterke, zelfbewuste eentje van een latte macchiato aan het slurpen zijn.
-ADVANCED FILTER: ik heb Pre-Menstrueel-Syndroom en ga NU een reep chocolade in mijn keelgat rammen. Hell no, geen paleo of fitnesstoestanden, please. Ook liefst geen happy couple- of bikinifoto’s. Doe maar wat life quotes. Met puppy’s en shit.

Ik ben dus single. Alleenstaand, zoals men dan zegt. Waarom eigenlijk niet alleen-liggend (da’s het ergste), of alleen-zittend? Alleen-levend, dat is een mooie. Ik ben dus alleen-levend. Eigenlijk al lang. Elke dag moet ik mezelf wel op één of andere manier verantwoorden waarom dat zo is. Ik moet dus: een onhebbelijke bitch zijn, naar Camembert ruiken of over een onmogelijk eisenpakket beschikken. 
Laat ons gewoon maar even van het laatste uitgaan.
Wat zoek ik dan, in een man?
Wel, mijn beste, daar zal ik eens onverbloemd antwoord op geven.


Ik ben geen super-oppervlakkige trut, maar ik kan het niet ontkennen: ik val op mooie mannen. Als ik puur instinctief mag kiezen val ik nog steeds op Ken van Barbie: groot, blond, blauwe ogen, mooi gebouwd, mooie tanden en tonnen stijl. Het plastieken kruis zullen we even door de vingers zien. Mijn eerste crush had ik toen ik zeven was, op Guy Reid van de Flying Doctors. Sorry, ik ben nu eenmaal een kind van eighties, maar daarvoor bestaat Google. Gevonden? Juist, een vleesgeworden Ken-pop. Dus: liefst een slanke man, groter dan mij (niet dat dàt een echte opgave is), een goeie bos haar op het hoofd (bonuspunten!), een tattooke hier en daar kan ik zeker wel pruimen (maar is geen must) en graag ogen waar de beruchte ‘twinkel’ inzit. De twinkel is het instrument dat me doet giechelen als een schoolmeisje wanneer je met me praat, zelfs al gaat het gesprek over de wereldeconomie. Gooi daar dan ook nog het vage maar o zo essentiële sex-appeal bij. Sex-appeal. What’s in a name? Ik weet al na een eerste ontmoeting of ik met jou ooit, à la limite wanneer ik heel heel heel dronken zou zijn, seks zou kunnen hebben. Indien ja: proficiat, je hebt sex-appeal! Nee? We zullen het bij een latte macchiato houden.
Conclusie: ik hou van verzorgde, mooie mannen. Is dit zo fout? Volgens mij niet. Ik ga mij ook niet voor mijn plezier afbeulen in de fitness om in mijn kleren te bijven passen! Het is dus maar fair dat er iets terugkomt, denk ik dan zo.

Dat brengt ons bij het volgende:
ik wil weergaloze seks! Massa’s en massa’s goeie seks! Mijn entourage-die-het-altijd-goed-voorheeft-met-mij (of toch het gedeelte dat geen goeie seks meer heeft), komt dan met de volgende uitspraak: ja, maar dat blijft toch niet duren’. Nou. Zal ik dan maar direct voor slechte seks gaan? Dan kan het zeker niet slechter worden. Dàt geeft pas een garantie op een lang en gelukkig huwelijk. Als het van bij het begin al slappe kost is, wat maakt het dan de moeite waard? De gezellige etentjes en namiddagjes koffieleuten? Daar heb ik mijn vriendinnen en vrienden voor, hartelijk bedankt.

Oh, nog zo een mooie: plaats me alstublieft op een voetstuk! Simpel: zeg tegen mij dat ik de mooiste en geweldigste vrouw ben die je ooit hebt ontmoet (ik ben ook geen achterlijke gans hé, maar hou er de magie wat in), in ruil daarvoor vertel ik jou dat je de beste minnaar ooit bent en dat je het meest goddelijke instrument bezit dat ik ooit bespeeld heb. En geloof me, op die manier zal ik veel muziek maken! Laat de bespreking van mijn knappe collega die toevallig bikinimodel is en op de centerfold van de laatste Ché staat maar voor de avondjes met de vrienden. Echt.

Je mag ook wel intelligent zijn. Okee, je moét. En daarvoor hoef je echt geen universitair diploma te hebben. Geen taalfouten (typ-foutjes zijn ok), geen domme commentaren op social media en als jij dan absoluut de drang voelt om jouw mening in 1 of ander politiek getint debat te gooien, laat die dan genuanceerd zijn. Niks onaantrekkelijker dan iemand die als een grasmaaier in het wilde weg alles wat op zijn pad komt onderuit hakt. Wereldwijs is ook lekker. Echt waar. Zeker als we gaan uiteten. Hoé, jij wist niet dat carpaccio rauw is? zucht…

Qua karaktereigenschappen ook een must: zelfrelativering! Ja, je bent een topper omdat je een mooie deal hebt afgesloten, geprezen bent door je werkgever of opslag hebt gekregen! Hoera! Maar om dat dan op restaurant met een uitgestreken en blasé gezicht net luid genoeg te gaan verkondigen zodat ze het drie tafels verder ook horen…Wrong! Niks verkeerd met gewoon oprecht blij te zijn en even rond te springen. Ik spring wel mee. En so what als je bij het binnenkomen bijna over je eigen voeten struikelt omdat je zo onder de indruk van mij bent. No biggie, lach erover, maak er een grapje over, laat zien dat jij je niet de meerdere voelt van mij. Ik zal gegarandeerd beginnen kirren als een duifje.

Jij mag ook alles doen waar je zin in hebt. Roken, drinken, af en toe je geest eens verruimen. Maar: geen verslavingen. Ikzelf heb karakter genoeg om geen enkele verslaving in stand te houden, jij moet ook maar mans genoeg zijn. Trop is teveel. En stop op tijd. Af en toe is een fatale, zatte, uit de hand gelopen avond gigantisch lollig.
Vanaf het moment dat er zich een patroon begint te vormen is het al te laat. Waarschijnlijk zit ik dan al op de eerste trein richting Herwonnen Vrijheid.

En last but not least: laat me lachen. Echt lachen. Ik lach bijna altijd, die uitdrukking leent zich het meest tot de morfologie van mijn gezicht, maar ik lach zo graag om een stom grapje. Iets gevats. Wees creatief. Doorgaans: hoe droger de grap, hoe natter mijn -nee, grapjas!- …wangen.


Omdat een gewaarschuwd man er twee waard is: ik ga zeuren en klagen als ik net een vreselijke dag heb gehad op het werk, als ik een boete onder mijn ruitenwisser heb steken of de gasfactuur weeral is opgeslagen.
Maar jij mag dat ook bij mij doen. Beloofd.
Daarna trekken we een lekker flesje wijn open en klinken we op ons, zagers.
​