Jubel voor 't jubileum!

Het gevierde koppel wordt naar voren gevraagd. 
Een beetje ongemakkelijk staan ze daar, naast de discobar. Ze zijn dat niet gewend, de spotlights.
 
De schepenen hebben geschenken bij. Om de één of andere reden doet hun bezoek aan driekoningen denken. De Wijzen brachten geschenken: mirre, wierook en goud. Deze twee edelmoedige reizigers hebben dat vertaald naar een boeket zachtroze lelies en een kader met een kopie van de voorpagina van het Belang van Limburg van zesentwintig februari negenenzestig. Hun trouwdag. 
Er volgt een speech. 
Altijd boeiend om dan het publiek te observeren. Proberen te raden op welk moment hun aandacht verslapt en op welk moment ze écht niet meer mee zijn. Bij nonke Jos was dat na exact drieëntwintig seconden. Hij kantelt het wijnglas aan zijn mond. Enkel een rode traan glijdt tergend langzaam naar zijn lip. Vervolgens zoekt hij tevergeefs oogcontact met de ober, die het plechtig intermezzo heeft aangegrepen voor een fluisterpraatje met de barman.
 
Terwijl het koppel geroemd wordt om de volharding en verdraagzaamheid waarmee het al vijftig jaar het huwelijk doorstaat, vliegt de deur van de parochiezaal open met een onheilspellende klap. Feestelijk gecoiffeerde hoofden kijken verschrikt op. De schepenen roemen onverstoorbaar voort. 
 
Zoonlief wankelt de feestzaal binnen.
Hij opent zijn armen en schrijdt met een sacrale dramatiek richting het opgeklede kwartet vooraan. Alsof hij, zelfverklaarde reïncarnatie van de messias, het woord Gods persoonlijk heeft meegebracht. “Hoort hier, gij allen, zondaars der wereld!” 
Terwijl de vrouwelijke schepen aan het woord is, posteert hij zich tussen de twee notabelen. Zijn ogen bloeddoorlopen en zijn zware, slurpende ademhaling walmend van zattigheid.
 
Even lijkt het een act. Een gênante schertsvertoning die voor verwarring moet zorgen bij het publiek. Om uiteindelijk voor een hoop ontladen geschater te zorgen. “Haha, amai, ze hebben er werk van gemaakt. Ik was er bekan mee weg!” 
 
Nu hebben de notabelen al veel meegemaakt. Plotselinge flauwtes, kleine kinderen die onaangekondigd een schreeuwsalvo inzetten of –tegenwoordig helaas vaste kost– te luide dialogen als vervelende ruis door hun zorgvuldig ingestudeerde lofbetuigingen. Maar zo’n strompelende messias, dát brengt hen toch even van de wijs. Ze werpen een blik naar elkaar maar vinden geen soelaas. De messias slaat zijn arm om de vrouwelijke schepen en lalt iets in haar oor. Hij slaat zijn andere arm nu ook rond de mannelijke schepen en strekt zijn nek richting microfoon. Even lijkt het alsof ze met hun drieën ‘Le lac du Connemara’ gaan inzetten.
 
In de zaal is het muisstil geworden. Zelfs nonke Jos heeft zijn telepatische pogingen tot contact met de ober gestaakt. De scampi’s, die de zalm belle vue flankeren op de gigantische koude schotel in de hoek van de zaal, krullen ineen van plaatsvervangende schaamte. Tante Magda kucht en loopt meteen hoogrood aan, alsof ze zichzelf vervloekt dat uitgerekend zij degene is die de snijdende stilte doorbreekt. 
 
Maar de zachte, schrapende kuch van Magda blijkt slechts een gekuiste, zwakke inleiding van hetgeen komen zou.
 
Om negentien uur drieëntwintig lokale tijd schrikt de dorpskern van Runkelen op. Sommige bewoners horen het bewijs van buitenaards leven. Anderen houden het op een defect vliegtuig. Jean Jans heeft ooit een artikel gelezen over de resonantie van de zwaartekracht op de aarde. 
 
In de parochiezaal zoekt nonke Jos de ober. Tevergeefs.
 
Deze is, met emmer en dweil, druk bezig met het opvegen van de ter aarde gestorte woordenstroom van de messias.